Barcamp to kilkugodzinne spotkanie odbywające się najczęściej w klubie, pubie lub barze. Prelegentom nie narzuca się formy i treści przekazu. Główną ideą jest dzielenie się wiedzą oraz wymiana myśli. Wstęp jest zwykle darmowy, czasem wymagane jest potwierdzenie uczestnictwa.
Wraz z kolegą z pracy byliśmy jednymi z prelegentów. To moje pierwsze publiczne wystąpienie.
Wykłady otworzyła prezentacja Artura Stanka i Marka Skórkowskiego o języku Scala. Niestety – mimo sporego zainteresowania tematem – niczego się nie dowiedziałem: na końcu sali chłopaków nie było prawie słychać a slajdy były zupełnie nieczytelne. Na szczęście organizatorzy nagrywali wystąpienia, które dostępne są na kanale YouTube. Poniżej zamieszczam prezentację chłopaków.
Kolejnym prelegentem był Wojciech Kuśmierek. Mówił o innowacjach i ich genezie. Swoją prezentacją poruszył „tłumy”; nawet barmani, kelnerzy i ochroniarze słuchali z zaciekawieniem. Wojtek jest profesjonalnym speakerem. Gorąco polecam jego prezentację.
Po Wojtku była nasza kolej… Poczuliśmy się jak zespół rockowy na koncercie, przed którym jako support zagrałaby Metallica… Słowem: dopadła nas spora trema.
Tematem naszej prezentacji była usługa skalowania obrazków w locie, którą rozwijamy i używamy w Wirtualnej Polsce. Oto filmik z naszego wystąpienia.
Dodatkowo nasza prezentacja dostępna jest na serwisie Prezi.
Na zakończenie wystąpił Marcin Bis z tematem „Linux – Real-Time (?)”. Prezentacja bardzo ciekawa, mimo iż nie jest to bezpośredni krąg moich zainteresowań. Natomiast pewne jest to, że Marcin to ekspert w swojej dziedzinie. Poniżej nagranie jego prezentacji.
Nie był to pierwszy Barcamp, w którym uczestniczyłem. Ogólnie: podobało mi się. Zabrakło mi jednak trochę czasu na rozmowy – uważam, że prezentacje mogłyby zaczynać się wcześniej, by potem było trochę czasu na wymianę doświadczeń. Tu trzeba było to robić w trakcie wystąpień. Szkoda.
Co do mojego wystąpienia, to dostałem spory feedback; wiem jakie popełniłem błędy, nad czym powinienem popracować oraz co zmienić lub poprawić. Mam nadzieję, że następnym razem pójdzie mi dużo lepiej. Jak to mówią: „pierwsze koty za płoty”!